CONTRA A PARIDADE DE SEXOS DA MINISTRA CARMEN CALVO

    – Miguel Alonso Davila –   

  Recentemente a ministra da Presidencia, Relacións coas Cortes e Igualdade do Goberno de España, Carmen Calvo, suxeriu como obxectivo a medio prazo conseguir a paridade de sexos nos altos cargos das empresas privadas. Xa se percorreu un longo camiño en pos de devandito fin nas administracións públicas, pero a idea agora sería obrigar ás sociedades e empresas mercantís a ter unha presenza equilibrada de homes e mulleres nos comités e consellos de dirección. Se argumenta que ao ser estes onde se toman as decisións importantes, é fundamental a presenza da muller, primeiro, para non prescindir do seu talento, que sería un desperdicio, e, segundo, para xerar directrices que faciliten a súa plena integración e igualdade no mundo laboral. En realidade, o argumento sería aplicable a todas as ocupacións, non só ás máis elevadas, xa que para case todos os niveis existen traballadores de posición inferior sobre os que é posible influír. E para os que se desempeñan na base, tamén será importante realizar a súa actividade de forma efectiva para o que será útil non desperdiciar talento.

  A continuación, faremos unha análise para ilustrar que dita lei, de aprobarse, sería inxusta, economicamente prexudicial e que ademais, sería contraproducente en canto a eliminar a idea de que a muller vale menos que o home á hora de traballar. En primeiro lugar, o feito de que se discrimine a unhas persoas concretas á hora de escoller posibles candidatos non constitúe ningunha inxustiza. É máis, é estritamente inevitable. En efecto, para seleccionar a un obreiro pode analizarse a súa experiencia profesional, ou ben establecerse unha proba para cribar a todos aqueles non aptos para ese quefacer. Porque a idea é que a tarefa en que consista devandito cometido hai que realizala, e xa que logo, o aspirante necesitará reunir as características físicas e psicolóxicas que llo permitan. Así, para faenar descargando camións terá que ser forte, para laborar de relacións públicas serán imprescindibles habilidades sociais, para ser coreógrafo necesitará creatividade e coñecemento sobre a danza. As probas para ser, por exemplo, bombeiro, son fisicamente esixentes. No entanto, non exclúen só á maioría das mulleres, senón tamén á maioría dos homes; debido a que se trata precisamente diso, de separar a todos aqueles que non sirvan para devandito mester. Nun incendio o lume non baixará de intensidade si chega a apagalo unha muller, polo que será absurdo sometelas a probas menos esixentes que ós seus conxéneres masculinos baixo o pretexto de non prexudicalas. Así mesmo, aínda que queiramos ser moi politicamente correctos teremos que elixir a un individuo para o emprego, e aínda sendo transexual, gay, negro, xudeu, feo e baixiño e tollido, o caso é que estaremos marxinando ao resto da poboación, dado que só podemos admitir a un suxeito para a labor en cuestión. Escoller significa discriminar. Cando entramos nun bar, estamos descartando a todos os demais establecementos, o que é lóxico pois non podemos entrar en todos á vez. Cando atopamos parella tamén excluímos; quizais haxa outras persoas dispostas a estar connosco, mais, en canto aceptemos a unha, estaremos rexeitando ao resto. Deste xeito, a discriminación é inerradicable, o que non supón que sexa ilícita, a menos que queiramos aceptar que cando entramos nun bar estamos cometendo unha inxustiza co resto dos locais.

  É factible que un se equivoque. Por exemplo, poida que o bar que un elixa non sexa o máis adecuado para os seus fins, con todo, isto correrá no seu propio prexuízo. O titular dun negocio é libre de contratar a quen lle pareza. No caso de que desexe contratar só a señoras, polos motivos que sexan (en realidade non ten que xustificarse), é libre de facelo. Ninguén debería poder impedirllo pola forza en pos da paridade de sexos. Cando as dúas partes están de acordo no contrato, este será xusto e ninguén debería coartar a súa liberdade individual. Existe a opción de que o dono non escolla ben aos seus asalariados, pero en último término, será el quen pague as consecuencias porque a sociedade mercantil tenderá a crebar.

  Si van ser os gobernantes os que decidan quen ten que obrar en cada cargo, non vexo como xustificarán as súas decisións. Non creo que un ministro sentado no seu despacho poida saber quen é o máis apto para un cometido nunha compañía, cando nin sequera o dono desa firma sábeo con seguridade. E non o sabe con seguridade posto que para sabelo necesita probar. É a base de proba e erro que o empresario vai atopando, ou máis ben creando, toda esa información. Ademais, as persoas non formamos clases homoxéneas, non somos obxectos. Deste xeito, aínda que se dese o caso de que certo tipo de individuo adoite desempeñar mellor un labor concreto, isto non quere dicir que isto se cumprirá para todos os cidadáns dese tipo, ou que todos vaian a traballar igual. Ao final o propietario terá que probar, co que sempre hai risco de equivocarse. Con todo, hai que ter en conta que a incerteza é parte fundamental do actuar humano. Na acción humana existe incerteza, e xa que logo existe a posibilidade de que as nosas expectativas sexan incorrectas, no entanto teremos que poder errar para que exista acción e actividade empresarial. Si non puidesemos escoller e fallar, entón seriamos autómatas. No caso de que só nos quedase cumprir os mandatos dos gobernantes, entón, serán eles os que se extravíen por nós xa que ao actuar estarán sometidos á mesma incerteza.

  Supoñendo que os fabricantes o único que queren é gañar diñeiro, tenderán a asignar cada posto ao suxeito máis capaz dentro dos dispoñibles, sexa home ou muller. E na situación de que crean que un varón tende a ser máis produtivo e equivóquense, isto repercutirá no seu peto, é dicir, serán eles os que paguen finalmente o desacerto. A paridade de sexos no mundo laboral non é prexudicial a condición de que non sexa forzosa; nese sentido ningún outro reparto o é. No entanto si é forzosa, non só é inxusta senón que ata supón que non sexan os máis capaces os que consigan colocarse no mercado. Porque, ¿por que pararnos nesa paridade?, ¿por que non obrigar ás industrias a que teñan igual número de negros e de brancos, e tamén de asiáticos, africanos, indios, musulmáns, cristiáns, etcétera? Si seguimos por ese camiño é moi difícil que as fábricas realicen o seu labor. Este tipo de pensamentos xorden nas Administracións Públicas onde non hai que producir nada útil, nin render contas ante ninguén. Mais esquécense de que as factorías, separadamente de ser politicamente correctas, teñen que producir adaptándose a uns custos, para que despois podamos todos os cidadáns consumir os seus produtos con altas calidades a prezos axustados. Con esas políticas moitos negocios pecharían, e o único que se conseguiría sería empobrecernos a todos, incluídas as mulleres, ao ter produtos peores e máis caros, deixando, ademáis, a unha chea de xente capaz sen traballo.

  Adicionalmente, estas políticas non fomentan o esforzo e o sacrificio para alcanzar unha meta como poida ser un emprego, senón todo o contrario. Debido a que os cargos repártense por decreto, haberá moita menos competencia polo que xa non será necesario esforzarse tanto.

  É plausible argumentar que, en realidade, o que existe na sociedade é unha idea moi arraigada de que os homes son mellores obreiros, cando non é certo, e que, deste xeito, moitas mulleres capaces quédanse na rúa e outras para acceder a un posto de dirección teñen que demostrar unha valía moi superior á dos seus homólogos masculinos. É posible que este sexa o caso. De todas as maneiras, aínda así non constitúe ningunha inxustiza, en vista de que non se está vulnerando a liberdade individual de ninguén, e se non hai máis remedio é o empresario o que sairá prexudicado por mor de que gañará menos diñeiro que si contratase a mulleres.

  Aínda supoñendo que esta sexa a situación, esas políticas son contraproducentes a consecuencia de que os operarios masculinos tenderán a pensar que as mulleres están aí por obrigación política e non pola súa valía, o que reforzará os prexuizos sexistas no canto de eliminalos.

  É normal que para lograr os nosos propósitos teñamos que loitar contra os prexuizos e demostrar nosa valía. E isto non é ilícito, posto que a xente é libre de ter os prexuizos que lle dea a gana. Quizais un cristián que se namore dunha musulmá teña que superar os seus prexuizos antes de gañarse o seu amor. Os varóns que comezaron a realizar unha actividade que nese momento considerábase tipicamente feminina, seguramente tamén tiveron que loitar contra prexuizos de homes e de mulleres para obter o seu obxectivo. Poida que sexa un amolo, con todo non é improcedente que a xente teña unhas ideas concretas, sexan as que sexan. Si parécennos infundadas, ditas ideas ou crenzas, e non coinciden coas nosas, é a nós a quen nos corresponde o esforzo de intentar cambialas.

  Ao meu entender o peor de todo é que quen defende que esas políticas son necesarias afirmando que sen elas non se conseguiría nunca a paridade, debido a que ese prexuizo está moi arraigado e estendido, está afirmando que a muller non é capaz por si soa de alcanzar o cargo que sexa, aínda que para iso teña que esforzarse o dobre que un home. En definitiva, está afirmando que as mulleres non son capaces.