A PERVERSA MORAL DE FACER CARIDADE CO ALLEO 

– María Marty – 

  Imaxina este escenario. Chegas á túa casa logo dun intenso día de traballo. Estás a gozar dun merecido descanso e daquelas cousas agradables que puideches comprar grazas ao teu propio esforzo.

  Ao intre escoitas un golpeteo na porta de entrada. Do outro lado atópas un completo descoñecido que di ser o teu veciño. Antes de que poidas saudalo, diche que vén levar o que lle corresponde. Míralo con cara de non entender de che fala, así que repiteche, esta vez con maior lentitude, que vén reclamar a súa porcentaxe dos teus ingresos.

  Nese momento comezas a dubidar se debes chamar á policía, ata que el mesmo ameaza con chamala se non procedes a entregarlle o que che está esixindo.

  Nun esforzo por manter a calma pregúntaslle que dereito ten el a realizar ese reclamo, ao que responde:

“Teño cinco fillos aos que alimentar. A miña irmá, que non tivo a miña sorte, ten que facer un tratamento de fertilización asistida para quedar embarazada. O meu irmán que é científico quere investigar a evolución do mono suramericano e o seu fillo de tres anos, que é o meu sobriño, ten que ir ao colexio. Temos necesidades que satisfacer, pero non os recursos. Así que teño algúns dereitos sobre vostede, ¿non lle parece?”- explica con certo ton prepotente.

  Nese momento beliscaste para comprobar que non estás alucinando, pero todo é moi real. Así que, logo de saír do teu asombro, péchaslle a porta na cara e continúas coa túa vida normal.

  Aquí está a cuestión de suma importancia: ¿por que aquilo que consideramos unha tolemia vindo do noso veciño descoñecido, considerámolo algo lóxico e nobre cando o veciño descoñecido, no canto de presentarse persoalmente, manda a un intermediario chamado Goberno?

  ¿Que nos sucede que cada vez que se menciona a palabra “Goberno” ou “lei” parece que todo se volve confuso e o noso cerebro deixa de funcionar? ¿Por que esas dúas palabras poden, mágicamente, transformar toda inmoralidade e inxustiza en algo completamente decente e xustificado? ¿Por que o que non lle permitiriamos normalmente ao noso veciño permitímosllo a quen xustamente debería velar pola nosa propiedade e non arremeter contra ela?

  Na realidade, a historia de arriba ten un final moi diferente. O veciño entra na túa casa e leva o que considera necesario. Antes de irse, palmeache as costas e diche que deberías estar orgulloso de cumprir co teu deber, a diferenza doutros delincuentes que deciden esconder os seus ingresos para non colaborar.

  Sexamos honestos. Se o Goberno e a lei non estivesen implicados, ninguén dubidaría en cualificar a situación como un roubo simple e claramente. Pero a esencia dun acto non cambia porque o Goberno e a Lei estean implicados. Como moito, pode transformar a acción en legal, pero non por iso en moral.

  Moitos dos argumentos que tratan de xustificar o cobro de impostos, alegan que o problema non está na súa natureza coercitiva senón en lograr establecer unha porcentaxe “razoable” de impostos a cobrar e en atopar a un político honesto que faga unha boa utilización dos mesmos.

  ¿Que é unha porcentaxe “razoable”? Ninguén o define. O razoable para o demócrata norteamericano, Bernie Sanders, pode diferir moito do que puido ser razoable para Thomas Jefferson. O que considera razoable Maduro debe tamén diferir do que considera razoable o Primeiro Ministro de Australia.

  “Razoable” pode ser un 2% ou un 99% dos ingresos, dependendo da inclinación política do gobernante de quenda e da súa visión de cales son as funcións do Estado.

  Doutra banda, dise que o cobro de impostos está xustificado na medida que se faga unha boa utilización dos mesmos. Pero novamente, “boa utilización” é un concepto moi amplo que requiriría que todos compartísemos a mesma escala de valores.

  Con todas as necesidades insatisfeitas que hai, ¿que sería unha boa utilización dos recursos: facer unha estrada nun lugar inhóspito ou construir un novo hospital? ¿Manter unha liña aérea de bandeira ou aumentar os soldos aos mestres? Unha boa utilización segundo a visión dun, pode ser unha pésima utilización na visión doutro.

  Por último, está o argumento que se centra na honestidade. Se o gobernante non é corrupto e non rouba o recadado, entón o cobro de impostos está xustificado desde o punto de vista moral. Levado ao caso do noso exemplo anterior: se o veciño reparte o que se roubou e non se queda con nada, entón a súa acción está xustificada.

  Chegamos a unha situación onde xa non nos preguntamos acerca da natureza moral dos actos, senón simplemente acerca da súa conveniencia e legalidade. O fin pasou a xustificar os medios e a lei pasou a substituír o concepto de dereito e xustiza.

  A política de ser xeneroso co alleo -que non é outra cousa que a política de violar o dereito de propiedade- transformou ao victimario en nobre e á vítima en delincuente. Xerou, como era de esperarse, as consecuencias lóxicas da súa errada moralidade: desde evasión e paraísos fiscais, ata vagancia, falta de produtividade, folgas e violencia.

  A solución é volver limitar ao Goberno e á lei á súa función obxectiva, libre do perigo do capricho, visión ou carácter moral do gobernante de quenda. A súa función de protexer o dereito á vida, a liberdade e a propiedade de todos os individuos por igual.

  Mentres siga xogando ao que “parte e reparte” (levándose a mellor parte) continuará arruinando sociedades. E máis rápido as arruinará canto máis xeneroso co alleo decida ser.