A INMORALIDADE DISFRAZADA DE PROTECCIÓN Á INDUSTRIA NACIONAL

    – María Marty –   

  Non pretendo demostrar aquí os beneficios económicos que resultan de ter mercados abertos e competencia.  A realidade danos todas as probas necesarias e os índices coincidentes entre liberdade de comercio e progreso, os confirman.

  En cambio, si pretendo demostrar a inmoralidade que supón protexer a industria nacional.

  Todos os argumentos económicos utilizados para demostrar por que é necesario protexer a industria nacional – dende as teorías da Industria Incipiente, do Fin do Mundo, da Deterioración dos Termos de Intercambio, etc.- foron rebatidos con lóxica e, sobre todo, con feitos.  Só nos queda enterrar o argumento emotivo.

  O argumento emotivo conta coa súa propia teoría: a Teoría da Desocupación, que é o máis utilizado polos populistas que desexan apelar á culpa e ignorar a razón. O argumento é algo así: “Se se abren as importacións de produtos estranxeiros, a industria nacional non poderá competir, perderá mercado e deberá despedir moitos arxentinos, deixándoos na rúa, sen poder alimentar ás súas familias”.

  Co fin de coidar á xente políticos proteccionistas e “empresarios sensibles” demandan e defenden os aranceis aduaneiros, controis de cambio ou, directamente, a prohibición de certos produtos fabricados no exterior. Sosteñen que se non hai competencia de produtos estranxeiros de mellor calidade e/ou menor custo, entón as nosas industrias nacionais crecerán e serán fontes de traballo para máis arxentinos.

  Como diría Frédéric Bastiat, isto é o que se ve.  Vese a industria nacional do Señor Gómez, por pór algún nome, que fabrica zapatillas deportivas. Vémola crecer e manter ós seus empregados, grazas a que as zapatillas importadas cargan cun enorme imposto que eleva o seu prezo ata as nubes, incentivando á xente a adquirir as nacionais.

  Que é o que os políticos proteccionistas e os empresarios sensibles evitan dicir?

  Cada un de nós compra os bens que considera valiosos para a súa vida ó menor custo posible. Se temos dous pares de zapatillas da mesma marca e mesma calidade nun mesmo punto de venda, e un custa  USD$ 5 e o outro costa UDS$ 10, ninguén no seu sano xuízo optaría por comprar o máis caro, excepto por motivos sentimentais (prefiro comprarlle a esta persoa máis caro que a esta outra máis barato). O comprador avalía e, ante un mesmo produto, elixirá o que lle xere menor esforzo.

  A razón pola que ante igual ou similar beneficio, optamos pola opción máis barata é simple. Se compro as zapatillas a USD$ 5 en lugar da USD$ 10, agora teño USD$ 5 no meu peto para destinar a outro produto ou servizo que necesito ou desexo, por exemplo, o libro de historia que sempre quixen ler.  Cantas máis necesidades persoais poida un satisfacer de índole física, psicolóxica e espiritual, maior será a calidade da propia vida.

  Esta tendencia a satisfacer a maior cantidade de necesidades posibles co menor esforzo, dase en todas as ordes da vida.  O tempo é un ben escaso, por tanto se teño que elixir entre chegar á miña casa nunha hora por unha autoestrada ou tomar o camiño máis longo, cheo de lombas de burro, que me tomará tres horas, seguramente optarei pola autoestrada, que me permitirá gozar de dúas horas extras para facer outra actividade que me gusta, como xogar un partido de tenis cos meus fillos.

  Agora, se vén alguén e obrígame a comprar as zapatillas de USD$ 10 ou me obriga a transitar a ruta máis longa para fomentar a escoita de programas de radio mentres un conduce, que é o que non se ve e nunca se verá?

  Non se verá o libro de historia nas miñas mans, nin se verá o partido de tenis que non cheguei a xogar cos meus fillos. Non se verá ao autor do libro de historia recibir eses USD$ 5 nin as vitaminas para o inverno que el fose comprar de recibilos.  Tampouco se verán a felicidade e as burlas dos meus fillos por gañarme 6-0.

  Alguén se beneficiou? Claro.  O vendedor de zapatillas caras e os condutores de programas de radio. Á conta de quen? Do meu, do autor do libro de historia, do fabricante de vitaminas, dos meus fillos e unha eterna cadea de beneficiarios potenciais que nunca chegarán a selo porque alguén se auto arrogou o dereito de obrigarme a entregar máis prata e máis tempo a quen eu non escollín.

  Os proteccionistas e empresarios cronys (hora de chamalos polo seu nome real) sempre mostraranche unha cara da moeda, pero hai cousas que nunca farán. Falarche do que non se ve.

  Nunca che falarán das industrias que poderían crecer e dos empregados que poderían ser contratados de parche a liberdade de escoller onde invertir os teus cartos.

  Nunca che falarán da túa liberdade e do teu dereito a elixir con quen comerciar, nin da túa propiedade e o teu dereito a utilizala onde e como o desexes.

  Nunca che faltarán da xenofobia escondida nos seus argumentos, polos que un habitante doutra nación, polo simple feito de nacer detrás da liña da fronteira, debe ser castigado. Non importa que o produto que teña para ofrecerche sexa de maior calidade, de menor prezo e a súa atención sexa amplamente superior á do Señor Gómez.  O simple feito de chamarse Smith o condena.

  Nunca che falarán de como violan o principio básico de toda sociedade civilizada, que é a igualdade ante a lei.  Mentres os protexidos cronys reciben privilexios, os consumidores somos tratados como unha caste inferior, obrigada a pagar os devanditos privilexios.

  Por último, nunca che van decir que che están roubando. Baixo pretextos nacionalistas, sentimentaloides e legais (porque sempre torcen a lei ao seu favor), quítanche do peto o que foses destinar a outro fin.  E coidado con tratar de comprar as zapatillas ó Señor Smith e aforrarche os teus USD$ 5, porque para esa acción espérache un cualificativo: delincuente, contrabandista ou evasor. Ou un axente de aduana disposto a facerse coas túas USD$ 5 como parte do seu soldo.