A EXCUSA COLECTIVISTA PARA LIMITAR O COMERCIO

    – María Marty –   

  Téñense utilizado varios argumentos para persuadirnos de que o comercio debe priorizar o colectivo e o nacional fronte ao interese individual. Moitos deles se enfocaron en prognosticar como o libre comercio xeraría pobreza, dependencia e unha baixada na calidade de vida no país que o practicase.

  Pero os prognósticos fallaron deixando aos argumentos económicos sen ningún tipo de sustento na realidade. Entón os colectivistas botaron man ao argumento “moral” que continúa comandando as políticas comerciais da maior parte dos países. Políticas comerciais que nos obrigan a comerciar co noso grupo e castígannos cando pretendemos comerciar cos “outros”.

  A escusa – máis que argumento – colectivista utilizada para limitar o comercio baséase na idea de que, obrigadas a competir con industrias estranxeiras, as industrias nacionais terminarían pechando as súas portas e despedindo a miles de empregados que dependen economicamente das mesmas, quedando agora na rúa sen posibilidade de alimentar ás súas familias. Por esta razón, é deber do Estado prohibir, limitar ou castigar con aranceis, o comercio con individuos e empresas estranxeiras.

  Máis aló de que o expresado arriba é só unha análise parcial e cortoplacista da situación, centrémonos na mensaxe de carácter moral que este argumento presenta entre liñas. Basicamente dinos algo así: “Si es libre, elixirás a aqueles que che ofrecen un beneficio. Poñerás o teu interese persoal por sobre o interese do grupo (que son aqueles que producen algo que non che interesa obter). Pero eles necesitan o teu diñeiro. E iso xérache unha débeda moral (e económica). Así que podemos obrigarche a entregar o teu diñeiro aos teus compatriotas, e prohibirche exercer a túa liberdade de elixir. Si che permitimos elixir, eles sufrirán as consecuencias. Pola túa culpa.”

  Quen aceptan este argumento, tamén están aceptando os seguintes principios filosóficos:

– O grupo está por encima do individuo.

– A necesidade xera dereitos.

– Somos responsables da vida allea (e culpables das súas desgrazas).

– A liberdade e a propiedade non son dereitos e polo tanto poden ser violados de acordo ao interese do grupo.

  Agora apliquemos o argumento que os colectivistas utilizan para protexer as industrias nacionais noutros aspectos das nosas vidas. Tomemos o aspecto romántico como exemplo. O argumento leríase parecido ao seguinte: “Non debemos permitir que as nosas mulleres e os nosos homes formen parella ou contraian matrimonio con estranxeiros, porque deixarían a un sector de compatriotas cunha oferta amorosa máis limitada para satisfacer os seus desexos e necesidades. Por este motivo, castigaremos aos desobedientes que poñan o seu interese persoal por sobre a necesidade do grupo e elixan a un estranxeiro ou estranxeira por sobre un home ou unha muller nacionais”.

  ¿Aceptariamos os principios filosóficos mencionados arriba neste aspecto da nosa vida? ¿Aceptariamos que nos fixesen responsables da soltería dun/dunha compatriota porque decidimos formar parella cun estranxeiro? ¿Apoiariamos o argumento de que a necesidade do español Xosé polo amor da española Ana, xéralle o dereito de obtelo e de excluír da competencia ao australiano Peter? ¿Estariamos de acordo con prohibirlle a Ana elixir a Peter e obrigala a “consumir” a Xosé?

  Ninguén, no seu xuízo, aceptaría o argumento colectivista neste e outros aspectos da vida. Neles, sostemos a nosa liberdade individual como un valor intransixible. Con todo, parece que a liberdade individual de comerciar con quen xulguemos conveniente non entra na mesma categoría, coma se fose unha clase diferente e inferior de actividade á cal non lle debemos o mesmo respecto.

  Pero o comercio é unha das actividades máis nobres que leva a cabo o ser humano. Comerciar significa intercambiar o produto da miña habilidade, da miña intelixencia e do meu esforzo, polo produto da habilidade, da intelixencia e do esforzo alleos. Comerciar libremente significa que levo a cabo ese intercambio de xeito voluntario, con quen eu xulgo que vale a pena facelo, con quen me ofrece unha recompensa – monetaria ou espiritual – que considero xusta, a cambio do meu produto ou do meu servizo.

  Do mesmo xeito que a liberdade de expresión é a liberdade exercida ao momento de manifestar unha idea ou opinión, a liberdade de culto é a liberdade de adherir á relixión cuxos valores un comparte – ou de non adherir a ninguna -, a liberdade de asociación é a liberdade de formar un grupo, de permanecer ou retirarnos del, o libre comercio é a liberdade de intercambiar o froito do noso esforzo polo froito do esforzo alleo. E así como calquera violación á liberdade de expresión, de culto, de asociación veríase como tal, non pasa a ser “protección” por tratarse de comercio.

  Defender o noso dereito a comprar sen ningunha interferencia nin restrición o café a un colombiano, a campeira de coiro a un arxentino, unha computadora a un norteamericano e un auto a un xaponés, é tan moralmente correcto como defender o noso dereito a non comerciar con quen non desexamos ou a vender o noso produto a quen queiramos.

  É tan moralmente correcto como soster unha idea filosófica desenvolvida por un grego, ler unha novela escrita por un ruso, ir ao concerto dun pianista francés, visitar Machu Picchu en Perú, elixir a un escocés como noivo e a unha cubana como amiga.

  Temos dereito a decidir o que queremos para as nosas vidas e con quen o queremos. Que o “que” ou o “quen” estean do outro lado da fronteira é soamente un accidente xeográfico. Non permitamos que un colectivista ou un grupo con influencias políticas o utilice de escusa, baixo un falso manto moral, para limitar as nosas posibilidades e dirixir a nosa vida.