A GRAN ESTAFA DETRÁS DOS DEREITOS SOCIAIS
– María Marty –
Lamento darlles a mala noticia. Por máis que estean incluídos nas Constitucións e por moito que os ratifique a ONU, non existen tales cousas como o dereito á saúde, á educación, á alimentación, nin a unha vivenda digna; e podemos seguir enumerando un longo listado de ‘dereitos’ que non son verdadeiros dereitos, senón unha gran estafa instalada e perpetuada por aqueles que pretender facernos crer que algúns merecen vivir a costa doutros.
Os dereitos sociais xorden como demanda cando comeza a oferta de bens ou servizos aos que un grupo desexa acceder sen a necesidade de intercambiar algo a cambio deles. No paleolítico, onde o único que existía eran cavernas, farrapos, paus, lume e homes tratando de sobrevivir, ninguén saltaba a reclamar o seu dereito á educación ou á saúde ou a unha vivenda digna. A resposta a semellante demanda sería un golpe na cabeza.
Na actualidade, en cambio, contamos con todo tipo de profesionais, produtos e servizos. Pero supoñamos que nun pobo afastado, ningún dos seus habitantes decidise ser médico ou mestre. Si partimos da base de que temos dereito á educación e á saúde, ¿significa entón que poderíamos obrigar a algúns dos seus habitantes a converterse en mestres e médicos? ¿Significa que poderíamos obrigar a algún mestre ou médico doutro pobo ou cidade a mudarse para educar e curar aos seus habitantes?
¿Significa, en xeral, que os mestres e médicos están obrigados a provernos os seus servizos, non importa si o desexan ou non ou si lles pagamos ou non?
Todos debemos desenvolver actividades produtivas para poder pagar as contas e manter a nosa vida. Dicir que alguén está obrigado a educarme, curarme ou construírme unha vivenda en contra da súa vontade ou gratuitamente, é o mesmo que dicir que estamos de acordo coa escravitude.
Como é obvio que a escravitude non funciona a longo prazo, atopouse o modo de disimulala. No canto de escravizar a un só por completo, escravizamos a todos un pouquiño, dividindo a carga de manter estes ‘dereitos’ nun maior número de vítimas. ¿Como? Obrigando a cada un a renunciar a unha porcentaxe do que produce, para poder satisfacer o ‘dereito’ de alguén máis. E como os ‘dereitos sociais’ sempre se inflacionan, a renuncia cada vez debe ser maior.
¿Algunha vez preguntáronse que pasaría si a partir de agora o 100 % da poboación deixase de producir e decidise esixir os seus dereitos sociais? ¿Quen os provería? Un tende a crer que é o Estado quen prové saúde, educación ou vivenda. Pero o Estado non produce nada. Só quita os recursos de quen si o fan.
Os chamados dereitos sociais, para ser satisfeitos, esixen necesariamente que alguén estea disposto a ofrecer os seus servizos gratuítos ou que alguén estea disposto a pagalos por outro. Como ninguén pode vivir do aire e ninguén quere pagar a vida allea, hai só un modo de poder satisfacer os dereitos sociais: a punta de pistola.
Entón si non me alcanza para pagar un médico, ¿significa que debo morrer? Si non me alcanza para pagar os estudos, ¿significa que non me poderei educar? Si non me alcanza para un teito, ¿significa que debo vivir á intemperie?
Por suposto que hai situacións límites como estas, onde hai persoas que non poden pagar o máis básico, pero en xeral danse nos sistemas onde a farsa dos dereitos sociais (Cuba, Venezuela) impúxose por sobre os dereitos individuais. Nos países con maior respecto polos dereitos individuais, atópanse modos de resolver estas situacións sen a intervención do Estado nin a necesidade de vítimas, grazas ao respecto pola vida e a boa vontade da xente.
Axudar a alguén nun caso de urxencia, curar a alguén sen recibir diñeiro a cambio, alimentar a alguén que está necesitado, son actos de xenerosidade que hai que agradecer. Pero nunca deberían ser imposicións que de non ser satisfeitas, son merecedoras de castigo.
Os únicos dereitos reais que temos son o dereito á vida, o dereito á liberdade (que inclúe o dereito á procura da felicidade) e o dereito á propiedade. O dereito á vida non significa que alguén máis deberá provela, senón que ninguén deberá violala.
O dereito á propiedade non significa que alguén deberá regalarnos unha casa, senón que poderemos exercer a nosa liberdade de acción para lograr unha. O único que demandan estes dereitos é respecto polos mesmos dereitos dos demais.
Como dixo a filósofa Ayn Rand: “Calquera suposto ‘dereito’ dun home que necesite que sexan violados os dereitos doutro, non é nin pode ser un dereito. Ningún home pode ter dereito a impoñerlle unha obrigación indesexada, un deber inmerecido ou unha servidume involuntaria a outro home”.
A pregunta que un sempre ten que facerse para descubrir si nos atopamos fronte a un verdadeiro dereito ou fronte a unha estafa é: ¿A costa de quen? ¿Require algunha vítima? Por iso, a próxima vez que se atope cun defensor dos dereitos sociais, pregúntelle directamente a quen planea sacrificar.