¿QUE É O ANARCOCAPITALISMO?

– Daniel R.Carreiro –

  Alguén que se ve obrigado a traballar pola forza para outra persoa é un escravo. O amo pode ser máis ou menos benévolo, xeneroso ou magnánimo e pode mesmo chegar a proporcionar un gran número de bens e servizos ao seu servo. Pero iso non cambia o feito de que a persoa obrigada a traballar pola forza segue estando sometida ao xugo da escravitude.

  Por outra banda, diversos institutos e think tanks calculan en todo o mundo o que se coñece como o Día da Liberación Fiscal (Tax Freedom Day, como se chama no mundo anglosaxón) Este día é a data na que os cidadáns dun determinado país xeraron suficientes ingresos para pagar todos os impostos ao Estado. A partir de entón é cando comezan a traballar para si mesmos.

  Aínda que estes estudos tenden a recomendar a redución da carga impositiva e, aínda que é moi importante a efectos informativos coñecer canto tempo da súa vida emprega a xente para pagar impostos, hai, con todo, unha cuestión que estes estudos non adoitan expor: ¿Cando debería ser o Día da Liberación Fiscal?

  Se se acepta a definición previa, calquera resposta que non sexa o 1 de xaneiro está a xustificar a escravitude, é dicir, está a xustificar a situación daquelas persoas obrigadas a traballar pola forza para outros.

  Pois ben, o anarcocapitalismo é aquela teoría que se opón completa e sistematicamente a todo tipo de escravitude e que, por tanto, considera que ningunha persoa debería ser obrigada mediante a coacción e a violencia para entregar parte dos froitos do seu traballo a outras persoas, o que inclúe pagar impostos. A esta tradición de pensamento pertencen autores como Gustave de Molinari, Lysander Spooner, Murray N. Rothbard, Hans Hermann-Hoppe, Jesús Huerta de Soto ou Miguel Anxo Bastos.

  O anarcocapitalismo é unha teoría política cuxo eixo central é a investigación sobre o uso lexítimo da forza física, da violencia. O postulado fundamental do anarcocapitalismo é o Principio da Non-Agresión. Segundo este principio ninguén ten dereito a iniciar o uso da violencia física contra as persoas ou as propiedades de terceiros. Este principio establece unha distinción moi clara entre a violencia agresiva, que sería ilexítima, e a violencia defensiva, que sería perfectamente admisible. Así, por exemplo, sería ilexítima a violencia que exercen un atracador ou un violador contra as súas vítimas pero sería perfectamente lexítima a violencia exercida por esas mesmas vítimas para defenderse da agresión dos seus asaltantes.

  Un sociólogo alemán chamado Franz Oppenheimer (quen, por certo, non era un anarcocapitalista) estableceu, na súa obra O Estado, unha diferenza fundamental entre os dous únicos medios que existen para conseguir incrementar os recursos e a riqueza dos que un dispón. Por unha banda, segundo Oppenheimer, teriamos os medios económicos, que serían a produción e o intercambio. Estes medios son pacíficos e voluntarios e conseguen un incremento xeral da riqueza, sen prexudicar a ninguén. Por outra banda teriamos os medios políticos, que serían a extorsión, a fraude e o roubo. Estes medios empregan a violencia, necesitan da existencia de riqueza previa xerada mediante os medios económicos, son parasitarios e supoñen un xogo de suma cero, é dicir, só poden incrementar a riqueza duns á conta de reducir a doutros. Segundo este sociólogo o Estado sería a organización sistemática dos medios políticos.

  Por tanto, e tendo en conta que o Estado emprega de maneira sistemática os medios políticos e vulnera, desta forma, o principio da Non-Agresión, a teoría política anarcocapitalista considera que o Estado é unha organización ilexítima e que debería ser substituída por sistemas sociais baseados en relacións libres e voluntarias.

  O anarcocapitalismo é, ademais, unha teoría que busca a consistencia en tres ámbitos de estudo fundamentais: a economía, a xustiza e a historia. Así, os autores desta corrente non aceptan, en ningún destes ámbitos de estudo, excepcións inxustificadas aos principios xerais dos que parten.

  En economía (particularmente aqueles autores anarcocapitalistas que son á vez seguidores da Escola Austriaca) consideran que as leis económicas aplícanse de igual maneira a todos os bens e servizos. Os principios da teoría subxectiva do valor, da utilidade marxinal, do cálculo económico, etc., afectan por igual a todos os bens económicos. Os economistas da Escola Austriaca consideran que o mercado é unha institución que responde de maneira adecuada aos desexos dos consumidores á hora de proporcionar bens e servizos mentres que o Estado non o é. Os autores anarcocapitalistas comparten esa idea pero aplican esa noción á provisión de todos os bens, incluídas a seguridade e a xustiza.

  No que se refire á teoría da xustiza, estes autores tampouco aceptan excepcións arbitrarias. Se un acto en concreto é considerado ilexítimo e inxusto seguirá sendo considerado de tal maneira independentemente de quen o realice. Por exemplo, se consideramos que o roubo é un acto violento e inxusto que, en ningún caso, pode considerarse lexítimo, isto será así tanto se o ladrón é un malfeitor enmascarado que asalta ás súas vítimas nun escampado coma se é un representante público que utiliza o aparello de coerción do Estado para recadar impostos.

  No que se refire ao terceiro ámbito de estudo os autores desta corrente utilizan a obra dun grupo de historiadores, sociólogos e antropólogos que estudaron en profundidade os mecanismos a través dos cales apareceron as formas políticas que, co paso do tempo, darían lugar a esa forma concreta que hoxe coñecemos co nome de Estado. Segundo autores como Alexander Rustow, Roberto L. Carneiro ou Charles Tilly, a orixe do Estado, lonxe de atoparse nun contrato social ou en relacións pacíficas e voluntarias, atópase na guerra, a conquista e a rapina.

  Por último, nesta pequena introdución, é conveniente aclarar un punto moi importante que se tende, ás veces, a esquecer: o anarcocapitalismo non é unha filosofía moral. Non lle di á xente como ten que vivir, ou cales son os obxectivos que debe buscar na vida. Limítase a establecer cales son aquelas circunstancias nas que é xusto ou lexítimo empregar a violencia física e aquelas en as que non o é. Os autores desta tradición defenden o capitalismo porque consideran que respecta o principio da Non-Agresión e porque sosteñen que é o sistema económico que promove un maior incremento da riqueza e da mellora da calidade de vida para todos. Pero o capitalismo só é unha das múltiples formas de organización económica compatibles co respecto ao principio da Non-Agresión. Un grupo de persoas que vivan nunha economía tribal, ou comunitaria, ou tradicional e que non queiran formar parte dunha economía de tipo capitalista teñen toda a lexitimidade para non facelo e ninguén tería dereito a iniciar a violencia física contra as súas persoas e propiedades. Por iso, hai algúns autores que propoñen denominacións diferentes para esta tradición de pensamento como, por exemplo, Gerard Casey que propón o termo de Anarquía Libertaria.