DISCRIMINACIÓN HOMOSEXUAL: ¿DEREITO OU CRIMEN?

    – María Marty –  

  Uns días atrás, unha parella de lesbianas viviu un momento incómodo no recoñecido bar de Buenos Aires “La Biela”, cando o camareiro e o encargado do local chamáronlles a atención por acariñarse en público. Segundo o camareiro, a parella actuaba de xeito impropia para o lugar. Segundo as mozas, non foi a súa conduta senón a súa homosexualidade a que, en realidade, molestoulles. Sen entrar en detalles, a historia non termina con final feliz, senón cunha das mozas ameazando cunha demanda por discriminación.

  Historias como esta véñense repetindo no último tempo, con diferentes matices. Unha que resoou en tódolos medios foi a dun matrimonio cristián do Estado de Oregon, donos dunha casa de repostería, que foi demandada por unha parella gay por negarse a prepararlles unha torta de vodas.

  Enseguida as entidades antidiscriminación alzan a voz e aí comeza o gran debate público entre quen defende aos ofendidos e os que defenden aos demandados.

  Deixando de lado as paixóns e, deixando de lado, ata, o que di a lei – que pode variar de acordo á época e o lugar -, considero que hai unha resposta obxectiva e universal á pregunta formulada no título.

  É importante recalcar que a pregunta non é si está ben ou mal discriminar a alguén por sexo, relixión, raza ou ideoloxía (que poderá ser tema doutra columna). A pregunta é si temos dereito a facelo ou non.

  Para responder, é importante ter en conta dous principios básicos: o dereito á liberdade e o dereito á propiedade.

  Ser libres significa poder elixir os nosos valores e decidir as nosas accións. Como cada un de nós ten idéntico dereito á súa liberdade, o único límite á miña liberdade son os dereitos alleos. É dicir, son libre de facer todo aquilo que me pete, na medida que non viole ou poña en risco a vida, a liberdade ou a propiedade do outro.

  O dereito de propiedade significa que o noso corpo e a nosa mente perténcennos, como todo aquilo que producimos grazas a eles (xa sexa un cadro, unha canción ou unha empresa). Iso tamén significa que temos dereito a decidir que facer con aquilo que nos pertence. Novamente, o único límite é non violar o mesmo dereito dos demais.

  Liberdade e propiedade son dous principios que están vinculados. Teño a liberdade de xerar cousas que me pertencerán e facer o que queira con elas, pero non coa propiedade allea, onde a liberdade do outro é a que comanda. Na miña casa, eu poño as regras. Na túa casa, ti pos as regras. Podo atopar as túas regras ridículas e ofensivas e son libre de absterme de ir á túa casa, ou unha vez dentro, decidir retirarme. Pero na túa propiedade non teño dereito a impoñer as miñas regras nin tampouco a miña presenza, no caso de que non queiras recibirme ou, unha vez dentro, decidas botarme.

   William Pitt, Primeiro Ministro do Reino Unido a fins do século XVIII, púxoo deste xeito: “O home máis pobre pode, na súa casa, desafiar a todas as forzas da Coroa. O seu fogar pode ser fráxil, o seu teito pode tremer, o vento pode soprar a través del, a tormenta pode entrar, a choiva pode entrar. Pero o rei de Inglaterra non pode entrar e todo o seu exército non se atreverá a cruzar o limiar da súa ruinosa vivenda!”

  Un dos argumentos utilizados en relación aos casos anteriores é: “A túa casa non é o mesmo que o teu local comercial. Nel tes a obrigación de atender a todos, sen discriminar”. A pregunta é, ¿por que? Segue sendo a miña propiedade ¿ou non? ¿Seica son libre na miña casa pero non no meu traballo?

  Que o público, en xeral, teña o meu permiso de entrar ao meu local – debido á natureza do produto ou servizo que ofrezo – non significa que a propiedade sexa pública. Segue sendo privada. O erro que comete moita xente é crer que porque se atende ao público, un ten o dereito a entrar nun local e obrigar ao seu dono a comerciar comigo. En realidade, é o dono o que nos está dando o seu permiso de entrar. Un estudo privado de avogados non permite entrar a calquera que se lle ocorra ás súas oficinas e elixe a quen vai ofrecer os seus servizos. O mesmo un consultorio odontolóxico privado. O mesmo un colexio privado.

  Do mesmo xeito, o dono dun bar ou dunha casa de repostería, ten dereito de decidir libremente con quen desexa ou non desexa comerciar, a quen permite ou non permite ingresar, e a quen permite ou non permite permanecer na súa propiedade. Discriminar, neste caso, é o seu dereito, porque se trata da súa propiedade sobre a cal ten liberdade.

  Poñamos outro exemplo. Supoñamos que son dona dun espazo de radio e conduzo un programa. Os meus principios a favor da liberdade quedan reflectidos nas miñas opinións. Un día chama á radio Fidel Castro para falar marabillas do seu réxime comunista. ¿Estou obrigada a ceder o meu espazo para que promova valores que non comparto? Claramente non. ¿Ten el a liberdade de buscar un espazo que si desexe as súas opinións? Claramente si.

  Pero obrigarme, a través dunha lei ou calquera tipo de coacción, a ceder o meu espazo para difundir unha idea que vai en contra dos meus valores, é, en definitiva, discriminar os meus valores e privilexiar os do outros. É violar a miña liberdade e a miña propiedade para favorecer a outros.

  ¿Cando discriminar se converte nun crime? Cando quen discrimina faino iniciando a forza e viola os dereitos individuais do discriminado. Os membros do KKK non era que decidían non comerciar coas persoas de cor. Secuestrábanos, asasinábanos e queimábanlles as súas propiedades. Hitler non era que non deixaba entrar na súa casa aos xudeus e homosexuais para tomar o té. Mandábaos aos campos de concentración. Os terroristas islámicos, non é que se neguen a estreitar a man dos “infieis”. Póñenlles bombas cando teñen a oportunidade.

  Son casos moi diferentes aos que se deron no bar de Buenos Aires ou na casa de tortas de Oregon. Mentres nos primeiros viólanse dereitos individuais, nos segundos pretendeuse exercer os dereitos de liberdade e propiedade, sen violar idénticos dereitos nos demais.

  Claro que as mozas teñen dereito a manifestar libremente o seu desacordo cos valores e actitude de “La Biela”, e moitos estariamos de acordo con elas, dependendo como sexa o caso (hai dúas versións respecto diso). Pero o que non poden facer é ignorar o seu lexítimo dereito de admisión e permanencia e a súa liberdade de comercio. Tampouco hai escusa para aproveitarse de leis inxustas e facer negocio co caso. Si se trata de defender a dignidade das persoas, non hai mellor exemplo que actuar como persoa digna.