A GRAN MENTIRA DO “NOBLE IDEAL SOCIALISTA”

    – María Marty –  

  Morreron Stalin, Mao, Chávez e Fidel Castro, e morrerán algún día Maduro, Raúl Castro, Kim Jong-un, e o resto dos actuais líderes socialistas. Pero volverán aparecer novos “mesías” ansiosos por representar e impoñer o ideal socialista, mentres a raíz filosófica que lle dá vida continúe sen ser cuestionada.

  A diferenza dos movementos colectivistas de dereita, o socialismo logrou conservar bastante intacta a boa reputación do seu ideal. Para resumilo: unha sociedade igualitaria onde o ben común é o fin a alcanzar.

  Os resultados da súa implementación, con todo, figuran no ranking dos xenocidios máis grandes da historia, co primeiro posto para Mao Zedong con 75 millóns de mortos e o segundo para Joseph Stalin con 23 millóns de mortos, seguidos por Adolf Hitler con 17 millóns quen, por non ser considerado un socialista entre os socialistas, goza de peor fama que os seus veciños orientais.

  Agora ben, cando un ten en fronte as consecuencias nefastas do seu propio ideal, ten dúas opcións: 1- Cuestionar o seu ideal, recoñecer o erro e corrixir. 2- Negar ou encubrir a realidade, botar a culpa a outro e insistir co ideal.

  Os socialistas foron verdadeiros mestres na arte da negación e o encubrimento. Ao enfrontarse a este choque entre o seu ideal e a realidade, non dubidaron en optar polo seu ideal e en culpar a factores externos polas horrorosas circunstancias que sempre acompañaron a súa implementación.

  ¿Por que sempre acaba mal? Porque é un ideal desligado da realidade e da natureza do suxeito que debe alcanzalo.

  Supoñamos que digo que o meu ideal é que os homes voen por si mesmos como paxaros. Os resultados de intentar alcanzalo serán homes estrelados contra o chan. Podo negarme a crer que hai algo que anda mal no meu ideal, culpar ao sobrepeso ou á falta de esforzo das vítimas ou aos fortes ventos, e continuar obrigándoos a saltar desde un risco ata que algún logre voar como paxaro. Pero os resultados serán sempre iguais.

  O mesmo sucede co ideal socialista de alcanzar unha sociedade igualitaria onde se logre o ben común. Os seres humanos son individuos diferentes uns doutros, coa súa propia mente, os seus propios desexos, as súas propias habilidades e os seus propios soños. Non existe tal cousa como unha mente colectiva, un corpo colectivo, un desexo colectivo, un ben colectivo, unha vida colectiva. O monstro de mil cabezas ou de mil corpos non existe.

 Intentar fundir as mentes, habilidades e desexos de todos os individuos nun gran pote común para obter un novo produto colectivo, foi o “nobre ideal” do socialismo, un que só puido e pode lograrse mediante o sacrificio da natureza individual de cada vítima.

  Con todo, os socialistas sempre atoparon maneiras para botar a culpa dos seus nefastos resultados a alguén máis, sen nunca mirar si hai algo mal no seu ideal. A fame de Cuba é culpa do bloqueo de Estados Unidos, a pobreza é culpa dos empresarios explotadores, a violencia en Venezuela é culpa da corrupción dos seus líderes.

  “Miren a Suecia e aos países escandinavos. Eles teñen socialismo e funciona porque os seus líderes son honestos”, aseguran. Pero néganse a ver que tanto Suecia como os países escandinavos figuran nos primeiros postos do ranking en liberdade económica e política, achegándose moito máis ao ideal liberal que ao socialista.

  Néganse tamén a ver que os países que se auto-denominan socialistas, atópanse entre os máis pobres do mundo e entre aqueles que necesitaron da forza da tiranía para impoñer o seu ideal aos seus habitantes.

  Néganse a ver que o ranking de países con maior liberdade económica coincide nunha alta porcentaxe co ranking de países onde a xente vive máis feliz, é máis rica, máis sa e onde hai menos crime.

  Néganse a ver que o ranking dos países máis tolerantes e menos tolerantes confirma que os menos tolerantes coinciden cos países socialistas e o máis tolerantes cos máis individualistas e libres.

  ¿E ningún socialista se pregunta como é posible que os países liberais nunca son gobernados por tiranos asentados no poder, nin parecen sufrir o acoso doutros países explotadores, nin deben recorrer á violencia nin aos muros para manter aos seus cidadáns dentro?

  É o ideal anti-vida, anti-razón, anti-individuo do socialismo o que debemos rexeitar si queremos librarnos das súas consecuencias. Ese ideal que Jean-Jacques Rousseau, pai intelectual do colectivismo, deixou exposto na súa obra O Contrato Social ao dicir que “O Estado debe ter unha forza compulsiva universal para mover e dispoñer cada parte na forma máis adecuada ao todo. E si os líderes do Estado lle din ao cidadán “é conveniente para o Estado que vostede morra”, deberá morrer.”